در طی سال‌ها جنگ سازمان میراث فرهنگی نیاز شدیدی به حفظ این میراث کشور پیدا می‌کند. در هر حال باوجود قوانین شدید بین المللی به‌خصوص خطاب به حفظ آن، ضرر و زیانهای وارده به میراث فرهنگی ادامه دارد. این مقاله تاریخچه حفظ این میراث بین المللی را بیان می‌کند و به ارائه جزئیات و ویژگیهای خاص حفظ این میراث در زمان جنگ‌های مختلف می‌پردازد. همچنین نتایج تلاش های این سازمان را بررسی می‌کند. این میراث می‌تواند شامل هر نوع شی مانند مجسمه، بنای یادبود، ساختمان، کتاب، دست‌نوشته و … باشد.

البته گاهی میراث فرهنگی از روی عمد مورد حمله قرار می‌گیرد زیرا بنای یادبود و سمبل یک کشور است. پس دشمن میراث فرهنگی را هدف اصلی خود قرار می‌دهد و برای از بین بردنان تلاش می‌کند.

محافظت از میراث فرهنگی

اولین گام‌ها به سوی محافظت از این میراث از قرن نوزدهم آغاز گردید یعنی همان زمان که قوانین جنگ معین گردید. قبل از آن نیز قوانینی برای حفظ این میراث وجود داشت ولی به دلیل نظارت اشتباه تأثیر چندانی بر حفظ این اثار نداشت. مثلاً ممنوعیت معمول پیرامون تخریب میراث فرهنگی به‌طور جدی برگشت و تحت نظارت قرار گرفت. طی سال‌ها جنگ قوانین حفظ میراث فرهنگی از بین رفته بود ولی طی جنگهای ناپلئون، ارزش این قوانین برگشت و به این نتیجه رسیدند که این قوانین محافظ میراث تمامی انسان‌ها هستند.

قوانین

ماده ۳۵ این سازمان قوانین جدیدی تصویب کرد. اثرهای کلاسیک هنری،مجموعه‌های علمی یا وسایل گرانبهایی مثل تلسکوپهای نجومی همچون وسایل بیمارستانی باید در برابر تمام آسیبهای موجود ایمن شوند. حتی وقتی که در مناطق محصورشده در حین محاصره یا بمباران واقع می‌باشد.

ماده ۳۶ نیز به تسخیر املاک دولتی و نه دزدیدن، ویران ساختن یا آسیب رساندن به این میراث اشاره می‌کند. انتشار این دستورالعمل‌ها بعدها به سمت تدوین قوانین جنگ در سطح بین الملل پیش می‌رود. قانون لیبر بر اساس بیانیه مربوط به قوانین و رسوم جنگ در کنفرانس بروکسل شکل گرفت.